Siema tu MrDomi021 a ja wam poopowiadam o Dying Light 2.

Dziwny, surrealistyczny ton gry Dying Light 2 Stay Human, łączący bardzo poważne tematy końca świata z głupimi postaciami i minigrami, w których zombie spadają z wieżowca za pomocą kija do krykieta, jest dziwaczny, ale w jakiś sposób działa wyjątkowo dobrze. Ta zombie-smashing gra akcji jest silny post-apokaliptyczna przygoda z najlepszych ruchów parkour, ekspansywny otwarty świat, w którym można umieścić je do dobrego wykorzystania, i wiele wspaniałych postaci. To, co nie działa tak dobrze, to sposób, w jaki łączy niemal śmiertelny przypadek robaków z historią skupioną wokół bohatera tak nieciekawego, że jest on (nie)martwy w momencie przybycia. Jestem pewien, że kiedy deweloperzy z Techlandu zabierali się do tworzenia sequela, nie mieli pojęcia, że skończą wydając grę o globalnej pandemii dwa lata po globalnej pandemii, ale jasne jest, że próba ukończenia tak ambitnej gry w tych warunkach nie wyszła jej na dobre.

Trzymając się w dużej mierze planu nakreślonego przez swoją zaskakująco hitową poprzedniczkę z 2015 roku, Dying Light 2 rozgrywa się w doskonałym, bardzo eksplorowalnym mieście, gdzie dachy są domem dla ekscentrycznych ocalałych, którzy stali się mistrzami parkouru, padlinożerstwa i odrąbywania głów zombie za pomocą różnego rodzaju sprzętu sportowego. W dzień roje zombie tłoczą się w budynkach, aby ukryć się przed słońcem, a w nocy wylewają się na ulice w zniechęcających masach, ale prawdziwe napięcie pochodzi z zarządzania przerażającym licznikiem, który odlicza czas do twojej przemiany w bezmózgiego szamana. Podobnie jak prawie wszyscy inni jesteś zarażony wirusem zombie, a przebywanie w niemal ciągłym kontakcie z promieniami UV jest jedyną rzeczą, która opóźnia nieuniknione. Wszechobecna potrzeba doładowania licznika - który wyczerpuje się w ciągu kilku minut, jeśli jesteś w budynku z dala od światła - jest doskonałym dodatkiem do rozgrywki Dying Light, która trzyma w napięciu na każdym kroku.


W nocy musisz być niezwykle rozważny we wszystkim, co robisz, aby zdążyć wrócić do pobliskiej oazy z lampami UV, aby uzupełnić swój licznik, niczym nurek z ograniczonym zapasem tlenu. Czy ryzykować plądrowanie każdego zakątka obszaru misji, czy też pędzić i wykonać główny cel, aby zmniejszyć niebezpieczeństwo? Czy powinieneś poświęcić czas na skradanie się, aby uniknąć konfliktu, czy też łatwiej byłoby naciskać na atak i ryzykować, że zostaniesz dźgnięty, aby szybciej osiągnąć cel? Decyzje takie jak te nakładają się na akcję i dają ci coś do myślenia poza rozwalaniem najbliższych zombie i plądrowaniem ich zwłok. Odmienne odczucia w każdej części cyklu dzień-noc tworzą równowagę w tym, do jakich rzeczy będziesz się zabierać: będziesz musiał spędzać noce, zagłębiając się w opuszczone stacje metra, elektrownie i szpitale, by zbierać nowe bronie i materiały do craftingu, wypełniając po drodze misje; w dzień podróżujesz po mieście i wypełniasz misje fabularne na zewnątrz, chyba że koniecznie musisz wejść do środka.

Największym atutem Dying Light 2 - i zdecydowanie największą atrakcją Dying Light 2 - jest płynny system parkour, który ulepsza i tak już imponujący zestaw narzędzi z pierwszej gry. Z intuicyjną łatwością przeskakujesz z budynku na budynek, wspinasz się na drapacze chmur, a nawet huśtasz się za pomocą haka. Ponieważ ulice miasta są nocą zalane przez nieumarłych, a w dzień przez jeszcze nieumarłych bandytów, trzymanie się dachów szybko staje się jedną z najbardziej skomplikowanych gier o wysoką stawkę w stylu "Podłoga to lawa" wszechczasów - i jest niezmiennie zabawne nawet wtedy, gdy po prostu biegniesz z punktu A do punktu B.

W miarę zdobywania kolejnych poziomów, repertuar ponad 20 odblokowywanych umiejętności parkour pozwala na poruszanie się po mieście na nowe sposoby, w tym bieganie po ścianach, prześlizgiwanie się pod ciasnymi przejściami i - jeśli jesteś w naprawdę trudnej sytuacji - zeskakiwanie z głów zombie, aby uciec. Raz udało mi się uciec ze szczytu wieżowca, chwytając zombie, skacząc z dachu i zjeżdżając na nim aż do momentu, gdy złagodził mój upadek na dole. Innym razem uciekłem z hordy zombie przez wallrunning po bokach drapaczy chmur, jak manekiny, które ścigały mnie skoczył do ich głębokości. Niewiele jest gier, które mogą się równać z tym, czego można dokonać w Dying Light 2. Później pojawia się nawet paralotnia, która umożliwia poruszanie się po dachach miast, w których wysokość budynków utrudnia poruszanie się pieszo, i w tym momencie poczułem, że mam swobodę poruszania się, gdziekolwiek zechcę. Walka z ludźmi i zombiakami również może przynieść sporo frajdy, gdy rzucasz się na twarze, unikasz i parujesz ataki, a także obcinasz ręce, nogi i tułowia. To powiedziawszy, jeśli chodzi o ludzkich przeciwników, SI pozostawia wiele potencjalnych wyzwań na stole ze względu na fakt, że duże grupy nie wiedzą, jak się na ciebie rzucić, pozwalając ci głównie na parowanie i zabijanie ich pojedynczo, podczas gdy ich kumple siedzą z tyłu i pomagają ci, wykrzykując wyzwiska. Nie ma też dużego zróżnicowania w typach ludzkich wrogów, z którymi walczysz - są to zwykli żołnierze i dużo silniejsi, wolniejsi przeciwnicy z dużymi, dwuręcznymi broniami. Gdy już nauczysz się parować i unikać ich nielicznych ataków, nie stanowią oni większego zagrożenia, nawet na najtrudniejszym poziomie trudności.

Nie czułem się też zagrożony podczas biegania w nocy, nawet gdy goniły mnie tony zombie. To było rozczarowujące, ponieważ w pierwszym Dying Light pociłem się za każdym razem, gdy musiałem wyjść po zmroku. Może to dlatego, że potężne umiejętności i opcje broni w Dying Light 2 zawstydzają te z oryginalnego Dying Light, jak na przykład zmodyfikowana broń, która może spowodować eksplozję przy trafieniu krytycznym lub podpalić wroga na kilka sekund, pozwalając ci zatłuc go na śmierć, gdy jest bezbronny. A może to fakt, że w każdym obszarze można łatwiej przekroczyć poziom, zanim przejdzie się do następnego, co sprawia, że wszelkie nowe zagrożenia wydają się być przepychankami. Może to kombinacja tych i innych czynników, ale nie minęło wiele czasu, a byłem w stanie z łatwością oczyścić cały magazyn z wściekłych kąsaczy, nie pocąc się przy tym ani trochę. To powiedziawszy, Howler siejący za tobą całą armię wrzeszczących zombie to wciąż stresujące spotkanie, ponieważ podążają za tobą wszędzie (nawet na dachach) i sprawiają, że normalne prowadzenie interesów staje się niemal niemożliwe, więc wciąż są siłą, z którą trzeba się liczyć, nawet jeśli rzadko cię załatwiają.

Na korzyść gry działa jednak to, że nawet gdy walka nie jest wymagająca, jest tak wiele ciekawych opcji znajdowania pomysłowych sposobów na zabicie całego pokoju bandytów lub krwiożerczych mózgożerców, że rzadko kiedy jest to nużące przedsięwzięcie. Rzucanie gigantycznymi wybuchającymi zbiornikami z gazem w grupy wrogów, podpalenie tuzina zombie dobrze umiejscowionym koktajlem mołotowa lub po prostu podchodzenie do nich pojedynczo i wyrzucanie ich przez okno to tylko kilka sposobów, w jakie pozbywam się niechcianych nieumarłych.

Mówiąc o zabijaniu rzeczy, prawie w całości odbywa się to z bliska i osobiście. W Dying Light 2 nie znajdziesz żadnych pistoletów, a broń dystansowa jest dość rzadka (i często niepraktyczna, ponieważ łuki mają niską szybkostrzelność). Przez większość czasu będziesz więc walił szerokim asortymentem broni do walki wręcz, od samurajskich mieczy, przez mosiężne kastety, po metalową rurkę z puszką na końcu. Bronie trafiają do ciebie jako losowo generowane łupy w świecie gry lub jako zakup od sprzedawców w centrach społecznych, ale w każdym przypadku mają ograniczoną liczbę zastosowań, zanim się zniszczą i w końcu pękną. Jeśli jednak nie zależy ci na tym, by twoja niezawodna broń rozpadała się w rękach na popiół, wiedz, że Dying Light 2 nie wymusza tego tak często, jak na przykład Breath of the Wild. W rzeczywistości najlepsze bronie można modyfikować, aby zwiększyć ich wytrzymałość, zadawać więcej obrażeń lub stosować efekty statusu, a nawet naprawiać je ograniczoną liczbę razy, aby przedłużyć ich żywotność. Z mojego doświadczenia, do czasu broń w końcu złamał się na mnie, szanse są już stał się zbyt niski poziom dla mnie, aby chcieć go używać w każdym razie. Poza tym, jesteś stale uzupełnia swój wybór z lepszych rzeczy, jak również, więc jest mało prawdopodobne, że kiedykolwiek znajdziesz się z pustymi rękami, gdy jesteś odpierając hordę. Mówiąc o zabijaniu rzeczy, prawie w całości odbywa się to z bliska i osobiście. W Dying Light 2 nie znajdziesz żadnych pistoletów, a broń dystansowa jest dość rzadka (i często niepraktyczna, ponieważ łuki mają niską szybkostrzelność). Przez większość czasu będziesz więc walił szerokim asortymentem broni do walki wręcz, od samurajskich mieczy, przez mosiężne kastety, po metalową rurkę z puszką na końcu. Bronie trafiają do ciebie jako losowo generowane łupy w świecie gry lub jako zakup od sprzedawców w centrach społecznych, ale w każdym przypadku mają ograniczoną liczbę zastosowań, zanim się zniszczą i w końcu pękną. Jeśli jednak nie zależy ci na tym, by twoja niezawodna broń rozpadała się w rękach na popiół, wiedz, że Dying Light 2 nie wymusza tego tak często, jak na przykład Breath of the Wild. W rzeczywistości najlepsze bronie można modyfikować, aby zwiększyć ich wytrzymałość, zadawać więcej obrażeń lub stosować efekty statusu, a nawet naprawiać je ograniczoną liczbę razy, aby przedłużyć ich żywotność. Z mojego doświadczenia, do czasu broń w końcu złamał się na mnie, szanse są już stał się zbyt niski poziom dla mnie, aby chcieć go używać w każdym razie. Poza tym, jesteś stale uzupełnia swój wybór z lepszych rzeczy, jak również, więc jest mało prawdopodobne, że kiedykolwiek znajdziesz się z pustymi rękami, gdy jesteś odpierając hordę. Po tak wielu godzinach spędzonych na gonitwie za tak wieloma wątkami, niemile zaskoczyło mnie to, że główny wątek Dying Light 2 okazał się tak słaby, mimo żenującego bogactwa, jeśli chodzi o świetne postacie. Na przykład Lawan grana przez Rosario Dawson jest fantastyczną antybohaterką, z którą można spędzić wiele czasu, gdy rozmyśla, pije i zabija ludzi bezkrytycznie z kuszy. Jest też spłukany były bohater Frank, czarujący kobieciarz Hakon i wielu, wielu innych, którzy pozostawili mi w pamięci zabawne i dramatyczne chwile. Prawdziwym problemem jest to, że w Dying Light 2 po prostu błądzimy od postaci do postaci, bez żadnej spójnej historii, która by się między nimi zmaterializowała, głównie dlatego, że jedyna rzecz, która mogłaby połączyć, wypada blado dzięki postaci, która ma najwięcej czasu ekranowego ze wszystkich: Aiden Caldwell (to ty). Aiden (jak wiele innych Aidenów) jest tym, co byś dostał, gdybyś zamówił kartonową wycinankę generycznego protagonisty na Amazonie, a zamiast tego dostał tanią wersję knock-off. Opowieść o zemście jest zagmatwane, cliche, i graniczy z nonsensowne przez koniec. Nie wdając się w spoilery, retrospekcje do tajemniczej i pełnej tragedii historii Aidena posypały się w trakcie kampanii i sprawiły, że zastanawiałem się, kiedy spadnie drugi but... ale nigdy tak się nie stało. Jest to szczególnie irytujące, ponieważ jest tak wiele ciekawych historii i dobrze napisanych postaci w całej kampanii, ale z jakiegoś powodu twoja postać jest jedną z najnudniejszych osób na jednej z najbardziej nijakich przygód wśród nich.

Miłego dnia xD