PARTISANS 1941, to gra o tematyce wojennej. Sami partyzanci o ktorych mowa w tytule, nie wyglądają jakby walczyli. Ale nigdy nie należy oceniać bojownika partyzanckiego po stanie jego stroju. Za rozczochranym płaszczem Partyzantów i poplamionymi błotem spodniami kryje się zaskakująco skuteczna gra taktyczna w czasie rzeczywistym z kilkoma radykalnymi pomysłami i sercem w obfitości.

Gra polega na kontrolowaniu grupy rosyjskich bojowników ruchu oporu, którzy chcą być cierniem w boku Hitlera, podczas gdy jego armie przemierzają Związek Radziecki podczas operacji Barbarossa (która, jak wszyscy wiemy, jest po niemiecku „Massive Bastard”). Z twojej bazy położonej głęboko w lesie, twoja banda wyrusza na serię coraz bardziej śmiałych rajdów przeciwko okupacji i infrastrukturze Wehrmachtu.

Oczywistym punktem odniesienia jest tutaj Commandos: Behind Enemy Lines. Akcja Partyzantów rozgrywa się w czasie II wojny światowej, a także wykonujesz niebezpieczne misje przeciwko przeważająco przeważającej sile (nie wspominając o wyrzuceniu siedmiu odcieni scheiße z faszystowskich zbirów). Jednak podczas gdy Commandos był zasadniczo zagadką w przebraniu, wymagającą mechaniczną maszyną, w której jeden zły ruch oznaczał zmiażdżenie na śmierć przez jego koła zębate, Partyzanci są bardziej płynni i dynamiczni, otwarci na to, by gracze mogli eksperymentować i mieszać się, gdy coś zrobią źle.

Rdzeń jest podobny do większości innych gier taktycznych czasu rzeczywistego. W każdej misji musisz wybrać kilku swoich partyzantów, aby wykonać cel na dużej, otwartej do eksploracji mapie, zanim bezpiecznie uciekniesz z powrotem do swojego obozu. Na tych mapach roi się od strażników, od Polizei — milicji obywateli rosyjskich pracujących dla Niemców — po żołnierzy SS, których karabiny maszynowe mogą rozerwać twoją drużynę jak niechcianą ulotkę na wynos.

Szerokie stożki widzenia strażników oraz złożone rozmieszczenie ich posterunków i patroli sprawiają, że każdy krok Twojej drużyny jest pełen niebezpieczeństw. Dlatego mięso gry polega na unikaniu, oszukiwaniu i zasadzeniu tych patroli, ostrożnym ich rozdzielaniu, gdy zbliżasz się do celu.

Twoi partyzanci zaczynają z niczym, jednym nożem i garścią kamieni, których możesz użyć do odwrócenia uwagi strażników. Wkrótce jednak zdobędziesz szeroką gamę sprzętu i umiejętności, które pomogą ci zdobyć przewagę, od pistoletów i granatów po miny i druty potykające, które mogą zniszczyć całe oddziały przy ostrożnym rozmieszczeniu. Mój ulubiony „gadżet” partyzantów to prosta butelka wypełniona wodą. Postawione na ziemi butelki przyciągają uwagę spragnionych strażników, którzy mają nadzieję na darmowy łyk sznapsa, co czyni je przydatnymi do wyciągania strażników z ich patroli.

Oprócz ekwipunku twoi partyzanci mają również unikalne umiejętności i zdolności. Konstrukcje postaci Partyzantów nie są tak od razu charakterystyczne, jak, powiedzmy, Desperados III, ale stopniowo ujawniają swoje własne specjalności. Na przykład dowódca Zorin jest ekspertem od walki w zwarciu, potrafi po cichu eliminować wrogów celnym rzutem nożem. Tymczasem 14-letni Sanek potrafi się „przebrać” (czyli zdejmować czapkę i tasować się w sposób zdecydowanie niepodejrzany) i odwracać uwagę strażników rozmawiając z nimi. Później odblokujesz snajperów, ekspertów od materiałów wybuchowych, a nawet złodzieja, którego specjalną umiejętnością jest absurdalna szarża banzai o nazwie „Ribknife”.

Ogólnie rzecz biorąc, systemy Partyzantów są bardziej wybaczające niż Commandos czy niedawny Desperados III, ale także bardziej zniuansowane. Dobrym tego przykładem jest ukrywanie się. Zdolność strażnika do wykrycia cię opiera się na bliskości, więc jeśli przypadkowo natkniesz się na krawędź ich stożka widzenia, zwykle masz czas na naprawienie problemu. Ale strażnicy mogą cię słyszeć i widzieć. Ukrycie się w krzakach sprawi, że staniesz się praktycznie niewidzialny, ale jeśli będziesz się zbytnio poruszać, gdy w pobliżu będzie strażnik, zostanie ostrzeżony przez szeleszczące liście.

Ta gra ma wiele takich drobnych elementów. Wykonywanie naprawdę „cichego” zabójstwa jest trudne. O ile twoja postać nie jest ekspertem w walce wręcz, zaatakowanie strażnika nożem spowoduje bójkę, która wymaga czasu na rozwiązanie i generuje hałas. Nawet rzut nożem Zorina, który jest najskuteczniejszym sposobem cichego zabijania wrogów, powoduje emanację fali dźwiękowej, gdy ciało uderza o ziemię. Oznacza to, że musisz dokładnie przemyśleć, jak poradzisz sobie z każdym strażnikiem, mały błąd może łatwo przerodzić się w pełną bitwę.

Co najważniejsze, bycie wykrytym niekoniecznie oznacza porażkę misji. Walka jest tak samo częścią gry, jak skradanie się. Wskazane jest, aby złagodzić patrole straży i obozowiska za pomocą ukrycia, zanim zaczniesz je atakować, ale większość misji można rozgrywać dość agresywnie zarówno na łatwym, jak i normalnym poziomie trudności. Równie możliwe jest bronienie się, gdy coś pójdzie nie tak, zasłaniając partyzantów, używając umiejętności takich jak tłumienie ognia, aby trzymać Niemców na dystans, i granatów, aby ich wypłoszyć, aby Twoi strzelcy mogli ich zdjąć. Nie oznacza to, że partyzanci są łatwi, nawet na najłatwiejszym poziomie trudności, mój klucz szybkiego ładowania był bardzo przydatny. Ale nie sięgałem po to, gdy zostałem wykryty. Zawsze warto zobaczyć, jak się sprawy potoczą, jak możesz obrócić na swoją korzyść to, co wydaje się złą sytuacją.

Podoba mi się ta bardziej rozmyta przewaga w taktycznej grze Partyzantów, chociaż ma też swoje wady. Ocena potencjalnych skutków bardziej agresywnej taktyki jest trudna. Trudno powiedzieć, czy strzał z pistoletu po prostu zaalarmuje wojska w najbliższej okolicy, czy też sprowadzi połowę Wehrmachtu na twoją pozycję. To nie jedyny sposób, w jaki partyzanci zmagają się z komunikacją. Niektóre cele mogą wymagać, abyś najpierw znalazł określony przedmiot, taki jak klucz lub trochę TNT. Nie zawiera jednak żadnych wskazówek, gdzie można znaleźć te obiekty, co oznacza żmudne przeszukiwanie dla nich mapy. Ponadto drzwi gry wydają się istnieć w stanie kwantowym, w którym kliknięcie na nie otwiera i zamyka je w tym samym czasie. To sprawia, że ​​dostęp do budynków przypomina szkic Laurel i Hardy, gdy twój partyzant huśta się z klamki jak szympans, podczas gdy strażnik stoi nieświadomie kilka stóp dalej.

Jest też kilka innych problemów. Po każdej misji twoi partyzanci wracają do swojego leśnego obozu, gdzie czeka na ciebie mini-gra z zarządzaniem zasobami. Musisz znaleźć żywność i zasoby, aby utrzymać obóz, a także wysyłać swoich partyzantów na autonomiczne misje poboczne, aby uzyskać różne nagrody. Podoba mi się ten element tematycznie — oglądanie tej strony partyzanckiego życia nadaje grze odcieni niedocenianego filmu Edwarda Zwicka Defiance. Sposób, w jaki broń i wyposażenie przenosi się z misji na misję, jest kolejnym schludnym akcentem, zachęcającym do rozważenia opcji i upewnienia się, że każdy pocisk się liczy. Ogólnie rzecz biorąc, segmenty obozu nie są wystarczająco zaangażowane, aby naprawdę angażować, a po chwili chciałem po prostu przejść do następnej misji.

To dlatego, że im więcej grałem w Partyzantów, tym bardziej mi się to podobało. Podoba mi się powolne budowanie twoich sił, ostrożne podawanie nowych postaci i sprzętu. Podoba mi się, że każda nowa misja jest coraz bardziej ambitna niż poprzednia, zaczynając od ataków na konwoje i ratowanie cywilów przed nazistowskimi szwadronami śmierci, a następnie ewoluując w wysadzanie mostów i zabijanie lokalnych kontrolerów. Szczególnie podoba mi się to, jak poważne jest to całe doświadczenie. Partyzanci nie zdobędą żadnych nagród za pisanie, a fakt, że twój dowódca brzmi jak Billy Butcher z Chłopaków, jest nieco dziwny, ale poza tym postacie mówią jak ludzie, a nie dozowniki żartów zaprogramowane przez Jossa Whedona, a gra wyraźnie ma wielki szacunek dla jego tematyka (i absolutnie zerowy szacunek dla nazistowskich szumowin). Może to być trochę nędzne, ale z duchem reduty i odrobiną pomysłowości partyzanci wykonują swoją pracę.

Mimo ponurej kolorystyki gra prezentuje się świetnie. Siła partyzancka mokre stopy w zburzonych miastach nie jest świetnym płótnem, ale Alter Games w pełni to wykorzystuje. Animacje są szorstkie na brzegach, ale ogólnie są satysfakcjonujące. Skradanie się przez budynek i żonglowanie dobrze uzbrojonym oficerem, zanim uzurpujesz sobie jego życie z nożem, nigdy nie było tak zabawne.

Interfejs użytkownika jest ogólnie czysty i świetny, mimo że ma tendencję do błędów lub nie odpowiada tak, jak tego oczekujesz. Dotyczy to zwłaszcza osłon, kompletacji przedmiotów i zarządzania bazą. Pojawiają się również pewne problemy z optymalizacją, powodujące spadek klatek w niektórych misjach. Jednak biorąc pod uwagę, że jest to mały zespół deweloperski i wciąż jesteśmy na początku gry, to musi zostać naprawione.

Mimo to, ogólnie dobrze zrozumiesz status swojego oddziału i przeciwnika, z którym masz do czynienia, wykorzystując swoje zasoby do rozwiązywania poziomów.

Rozwiązywanie zagadek przedstawionych w grze może być świetną zabawą, z pomocną dłonią taktyczną pauzę w akcji, aby rozważyć kolejne ruchy. Kiedy zdobędziesz materiały wybuchowe i zaczniesz rozwijać bardziej ofensywne umiejętności, wszystko staje się przyjemniejsze, a kaskady problemów stają się okazją dla reakcyjnej siły obronnej, która potrafi wykorzystać swój mózg do pokonania siły.

Jednak wczesna faza gry może zniechęcać wielu graczy. Stawia to przed graczem wiele przeszkód, takich jak płytki zestaw narzędzi do ukrywania się, sztuczna inteligencja znająca położenie całej twojej drużyny, gdy partyzant zostanie zauważony, lub po prostu szarżowanie wroga przez ziemię niczyją. Przedziera się to przez twoją kruchą drużynę, głównie z powodu ogromnej ilości niekończącego się ciała, które atakuje cię z bronią, która niemal natychmiast zabija.

Ponieważ większość map ma bardzo rzadką osłonę, twórcy zachęcają do zasadzek o wiele bardziej niż tradycyjne strzelaniny. Chociaż masz narzędzia do obu. Potknięcia, podejrzane butelki pozostawione na ziemi i rzucanie nożami zaowocują wspaniałymi momentami partyzanckimi, podczas gdy granaty i umiejętności obszarowe zwiększą twoje szanse na ocalenie, gdy zostaniesz zauważony.