Może jestem najgłupszym geniuszem na świecie. Przynajmniej tak się czuję po zagraniu w fantastyczną kampanię dla jednego gracza w Portalu 2. Wiele łamigłówek w ciągu ostatniej jednej trzeciej z ośmiu do dziesięciu godzin (być może mniej, w zależności od tego, jak sprytny jesteś) jego „komór testowych” zagadkowych, przekonało mnie w pewnym momencie, że są one całkowicie nierozwiązywalne i że niektóre błąd lub sadystyczny projektant gier umieścił wyjście poza zasięgiem. Wydawałam zirytowane westchnienia, gdy każda próba kończyła się ślepym zaułkiem. Skrzywiłam się z dezaprobatą, gdy po raz dziesiąty spadłam na śmierć. Rozważałbym poddanie się.

Potem, albo przez nagłe objawienie, boską inspirację, albo totalny przypadek, powie do mnie: użyj pomarańczowego żelu napędowego, aby dotrzeć do mostu energetycznego, a następnie katapultuj się przez przepaść i przesuń mój niebieski portal na pochyloną powierzchnię (w powietrzu , pamiętaj), aby wyrzucić mnie na półkę, chwyć kostkę refrakcji i przekieruj wiązkę lasera, aby zniszczyć wieżyczki i aktywować przełącznik! To takie proste, nie mogę uwierzyć, że nie widziałem tego do tej pory. Połowa błyskotliwości Portalu 2 sprawia, że ​​kopię się za to, że nie myślałem o niemożliwym; druga sprawia, że ​​czuję się niezmiernie zadowolony z siebie, kiedy w końcu to robię, raz za razem.

Osiągnięcie to jest możliwe dzięki wspaniałemu Portal Gun, jedynemu elementowi wyposażenia gry. Bez zmian w stosunku do pierwszej gry (poza pewnymi subtelnymi, ale zręcznymi teksturami i portalami, które można zobaczyć przez ściany, w stylu Left 4 Dead), łatwy w użyciu pistolet niezawodnie rzuca jeden pomarańczowy portal i jeden niebieski na niektóre ściany, pozwalając możesz magicznie, natychmiastowo przejść od jednego do drugiego, bez względu na odległość, przeszkody lub linię wzroku, zachowując pęd. Jest to ostateczna broń bez broni, rodzaj opartej na fizyce judo-bazooka, która przekierowuje moc energii i obiektów w ruchu w kierunku celów użytkownika — w tym samego użytkownika. Dzierżenie go sprawia, że ​​czuję się potężniejszy – i mądrzejszy – niż prawie jakakolwiek inna broń w grach.

Trzecia połowa błyskotliwości Portalu 2 to jego historia. (Tak, trzecia połowa. Jeśli Valve potrafi lekceważyć prawa fizyki w swojej grze, ja mogę lekceważyć prawa matematyki w mojej recenzji.) W jego komnatach mieszkają zabawnie dobrze napisane i zagrane postacie, które emanują osobowością, mimo że żadna z nich nie będąc technicznie ludźmi. Wszystkie trzy główne role na każdym kroku wyrzucają absurdalny czarny humor i drobne obelgi. Zły robot GLaDOS jest w szczytowej grzecznie morderczej formie od momentu pojawienia się na ekranie (uwaga na spoiler: wciąż żyje!), ale kradnący show, monotonny antagonista Portalu zostaje wyzwany przez Wheatleya, nieudolnego, gadatliwego robota, który ci pomaga ucieczka.

Fantastycznie nagłośniony przez brytyjskiego aktora Stephena Merchanta (w zasadzie tę samą niesamowicie głupią postać z komedii Ricky Gervais Extras), Wheatley to głupia sztuczna inteligencja, która sprawia, że ​​​​odwracasz się, gdy włamuje się do drzwi (nie może tego zrobić, gdy oglądasz ). W mieszance znajduje się również aktor JK Simmons, który użycza swojego odpowiednio kłótliwego głosu założycielowi Aperture, Cave Johnson, którego komiczne socjopatyczne podejście do nauki ustępuje tylko GLaDOS.

Jasne, widziałem nadchodzące zwroty akcji, ale nadal nie mogłem się doczekać, aby zobaczyć dokładnie, jak zareagują postacie. Poprzez śmierć, zmartwychwstanie, zemstę i odwrócenie losu, ich urok sprawia, że ​​pusty i pozbawiony życia świat wydaje się głośny i żywy – i bardziej niż to, że postać gracza jest niemą bez twarzy.

Robi to wszystko, a nawet więcej, jednocześnie przetwarzając bardzo niewiele największych przebojów komediowych Portalu — nie ma ukłonu w stronę nieuczciwego ciasta, a ukochana kostka towarzysza z obciążeniem pojawia się tylko epizodycznie. A finał? W najmniejszym stopniu nie jest to wyzwanie, ale spektakularne i niezwykle sprytne zakończenie historii, z dodatkowymi punktami dla tych, którzy zwracali szczególną uwagę na pana Johnsona.

Nie zmieniając charakteru znanej i sławnej rozgrywki, łagodna krzywa uczenia się w Portalu 2 zaczyna się od ponownego zapoznania nas z jego podstawowymi koncepcjami, a następnie wprowadza nowe wynalazki do wykorzystania z portalami do około trzech czwartych drogi, a komnaty stają się złożonymi dżunglami. niebezpieczne przeszkody. Lasery emitujące ze ścian łączą się z ruchomymi kostkami refraktora, aby stworzyć coś, co Portal 2 jest najbardziej zbliżone do ofensywnej broni – lasera do celowania – ale częściej Twoim zadaniem jest skupienie wiązki na przełącznikach spustowych przez portale. Nieskończenie przydatne lejki wycieczkowe (belki lewitacyjne) i mosty świetlne to coś więcej niż tylko ruchy tu-tam — można je zastosować do blokowania lub odpychania wieżyczek, zatrzymania katapultującego się skoku, zanim rzuci cię w zapomnienie lub wspięcia się na stromy ściana.

Nieco mniej zachwycają mnie trzy smaki lepkiego żelu, które wypływają z hipnotycznego efektu kulistego z dziobków i pokrywają otoczenie sprężystym, szybkim lub portalowym mułem. W przeciwieństwie do większości innych urządzeń Portal 2, mają one najwyżej kilka zastosowań i mogą być trudne do kontrolowania. To kłopot, gdy próbujesz pomalować pomarańczowy pas startowy aż do niebieskiej, podskakującej łaty, która przeniesie cię przez portal rzucony na białą łatkę, tylko po to, by na wszystkim pojawiła się zbłąkana plama niebieskiego rozprysku. Nie oznacza to oczywiście, że nie jest wspaniale, gdy twoje dzieło sztuki impresjonistycznej przeciwstawiającej się fizyce łączy się w całość.

Lokacje są niesamowicie zróżnicowane, ponieważ muszą być, aby wspierać ten długi thon-puzzle, nie stając się monotonnym. Aperture Science popadło w ruinę w nieokreślonym czasie między mocno przesadną „śmiercią” swojego władcy-opiekuna a teraz, a wiele z jego niegdyś nieskazitelnych komór testowych jest teraz zardzewiałych, brudnych i porośniętych roślinnością. Mapy rozpadają się na naszych oczach, gdy Aperture zapada się na siebie, podczas gdy setki robotycznych ramion GLaDOS stopniowo naprawiają i przestawiają komory kawałek po kawałku. Cała ta oskryptowana aktywność animuje pomieszczenia, które w innym przypadku byłyby nieruchome i tak samo wyglądające z powodu braku w Portalu wrogów innych niż stacjonarne wieżyczki.

Obiekt Aperture jest znacznie większy, niż mogliśmy sobie wyobrazić, a dążenie do ucieczki prowadzi między innymi przez jego przemysłowe trzewia, przepastny podziemny obszar przypominający kanał ściekowy i dawno zapomnianą wersję Aperture w stylu retro z lat 60. Niektóre obszary są tak dramatycznie różne, że nawet podstawowe przyciski i drzwi mają niepowtarzalny wygląd, a wszystko jest imponująco modelowane i teksturowane, aż po ukryte w całym tekście graffiti z jajkiem wielkanocnym. Drobne dotknięcia pędzla obejmują również dźwięk, na przykład wiatr szumiący w uszach podczas długich kropli lub mrożące dzwonki elektryczne, które włączają się do muzyki w tle, gdy przyspieszasz na Propulsion Gel. Pomiędzy zagadkami, Portal 2 jest pełen ekscytujących momentów pokazowych, takich jak szaleńcza ucieczka przed wściekłą inteligencją, która kontroluje same ściany, a następnie zaskakujące podejście do walki z bossem, która bez jednego strzału sprawiła, że ​​poczułem się niebezpiecznie -sklasyfikowany obok mojego przeciwnika.

Mniej więcej w tym czasie komory testowe stają się coraz bardziej skomplikowane i zastraszająco ogromne – w niektórych przypadkach z wadą. Te ogromne łamigłówki są tak ogromne, że nawet przy użyciu poręcznej funkcji zoomu aparatu dostrzeżenie wyjścia może zająć kilka minut eksploracji. Rozwiązywanie zagadki, gdy nie wiesz, do jakiego celu dążysz, jest niewłaściwym rodzajem wyzwania, a niektórzy uznają to za frustrujące. Późniejsze poziomy mają wiele ciągłych łamigłówek, które mogą wydawać się, że mogą się nigdy nie kończyć, i sprawiły, że przegapiłem tempo wczesnej gry, gdzie miałem odświeżającą przerwę między wyzwaniami.

Jednak zawsze je rozwiązywałem. Mimo, że para zatykała mnie w bardzo poważny sposób nawet przez pół godziny, nie mogłem się poddać, dopóki nie przeszedłem na drugą stronę. Jeśli lubisz wyzwania, nie możesz odłożyć tej gry na bok, dopóki nie wypalisz jej wszystkiego.

Historia Portalu 2 nie kończy się jednak na kampanii dla jednego gracza. Czytaj dalej, gdy mój kumpel do współpracy, Evan, przeprowadzi Cię przez całkowicie odrębną i równie innowacyjną i interesującą kampanię dla wielu graczy.

grali w pierwszy Portal kooperatywnie. Zawsze miałem kierowcę na tylnym siedzeniu – współlokatorkę lub dziewczynę – krążącego nad moim krzesłem i karmiącego co-jeśli, gdzie powiesić moje kolorowe owale. W Portal 2 Valve oficjalnie wsparło tę funkcjonalność, pozwalając ci dzielić ciężar manipulowania opcjami przestrzennymi z innym ludzkim mózgiem. Z odpowiednim pomocnikiem kooperacja w Portalu 2 jest jedną z najbardziej społecznościowych gier, jakie będziesz mieć. Sporadyczne bóle głowy, które dostaniesz, gdy utkniesz samotnie, łagodzi komunikacja i wymiarowa zabawa

Ty i twój partner gracie jako P-body i Atlas, duet droidów Laurel i Hardy w stylu Pixar, wykonujący rękawicę testową zgodnie z kaprysami GLaDOS w osobnej, głupszej historii. Nie są wielkimi gadułami, zarządzają tylko kilkoma ekspresyjnymi piskami i piskami triumfu i porażki, ale ich animacje są żywe i przyjemne do oglądania, a także mają kilka zabawnych, uroczystych emotikonów współpracy.

Pięć różnych stref testowych jest dostępnych przez ogromny pokój centralny, w sumie ponad 40 komór (z których wiele to wieloczęściowe układanki). Poza testami dla jednego gracza, te łamigłówki są podwójnie złożone, ale kooperacja nie marnuje czasu na zabawę z samouczkami — natychmiast podnosi poziom trudności. Tylko w drugim drapaliśmy się po głowach przez kilka minut, próbując owinąć mózgi pomysłem połączenia naszych dwóch zestawów portali w celu osiągnięcia jeszcze bardziej niemożliwych wyczynów, którymi nie można było poruszać się w pojedynkę.

Podsumowując, gra ta bardzo mi się podoba i dopowiem, że wraz z znajomymi grałem w nią podczas zdalnych =)