Cześć! Tutaj Kajzerka17 a dzisiaj powiem wam recenzje Resident Evil village, zapraszam do czytania!
Gdy tylko dotarłem do złowrogiej, wiejskiej scenerii Resident Evil Village, wpływ Resident Evil 4 dał o sobie znać. Niemal natychmiast zostałem otoczony przez wściekłych Lykanów, szukałem półek ze strzelbami i książek, by zablokować drzwi, gdy horda zbliżała się do mnie, by w ułamku sekundy zostać uratowanym od śmierci. To intensywne powitanie, które służy jako fantastyczna retrospekcja do otwarcia opus magnum Shinjiego Mikamiego, a które jest jeszcze bardziej szalone w perspektywie pierwszoosobowej. Resident Evil Village może nie wnosi wiele nowego do gry, ale z powodzeniem przenosi najlepsze elementy akcji z Resident Evil 4 na bardziej nowoczesną formę serii, ustanowioną w Resident Evil 7: Biohazard, tworząc naprawdę wciągającą i coraz bardziej bojową kontynuację historii Ethana Wintersa.



To historia, która - niestety dla biednego, starego Ethana - zmierza od złych warunków do złych wilków. Wciągnięty do piekła i z powrotem, aby ratować żonę w Resident Evil 7, trafia do wyraźnie transylwańskiego horroru w Village. Tym razem to jego niemowlęca córka musi zostać uratowana po tym, jak porwała ją nikczemna kabała maniaków potworów: Lady Dimitrescu, wampirzycę wystarczająco wysoką, by zagrać centrum w sequelu Space Jam; Donnę Beneviento, lalkarkę z chodzącym, gadającym przybocznym Bride of Chucky; Salvatore Moreau, na wskroś odrażającego mermana; oraz Karla Heisenberga, magnetycznie napędzanego szaleńca, który prowadzi fabryczną linię montażową potworów Frankensteina. Cała czwórka podlega tajemniczej głównej wiedźmie, Matce Mirandzie, i choć trzeba przyznać, że żadnemu z nich nie udało się wywołać takiego autentycznego strachu, jak smażonym na południu psychopatom z rodziny Bakerów z Resident Evil 7, to uważam ich za zabawnie pokręconych w nieco karykaturalny sposób złoczyńców z Batmana. Każdy z nich rządzi swoją własną, charakterystyczną wizualnie domeną, w której musisz przetrwać - od bogatych, wykończonych złotem wnętrz zamku Dimitrescu po brudne, mechaniczne dzieła w podziemnej placówce Heisenberga. Pomiędzy poszczególnymi sceneriami zachodzą zauważalne zmiany nastroju - jedna z nich wymaga bardziej skradankowego podejścia, podczas gdy inna skłania się bardziej ku psychologicznemu horrorowi niż walce. Zagłębianie się w najmroczniejsze zakamarki świata Village i odkrywanie prawdziwego powodu, dla którego te bajkowe dziwolągi powstały w dzisiejszych czasach, stanowiło fascynującą zagadkę, która przyciągnęła mnie na całe 10 godzin gry.
Oprócz wspomnianych Lykanów, które występują w wielu postaciach, na każdym kroku czyhają na ciebie ghule zombie, latające gargulce, wilkołaki i wiele innych. Ich napaść wydaje się agresywną odpowiedzią na jedną z najbardziej zauważalnych wad Resident Evil 7 - brak różnorodności typów wrogów. Garstka zdrewniałych potworów została nazwana "pleśnią", co jest adekwatną nazwą, ponieważ szybko stała się nudna.
Czy powinieneś wydać swoje skąpe zapasy złomu, aby sklecić minę lądową, która zniszczy pancerz jednego z czołgopodobnych Lykanów, czy też przerobić go na naboje do karabinu snajperskiego, aby wyeliminować z daleka gnieżdżące się gargulce, zanim zdążą na ciebie naskoczyć? Trzeba przyznać, że większość z tych wrogów nie jest szczególnie sprytna - genetycznie zmodyfikowane mutanty z fabryki Heisenberga mogą mieć śmiercionośne wiertarki jako broń, ale daleko im do najostrzejszych narzędzi w szopie, jeśli chodzi o manewrowanie tobą jeden na jednego. Choć przez pierwsze kilka godzin gry (poza początkowym przytłaczającym przyjęciem przez wioskę) rzadko napotykałem skupiska więcej niż kilku wrogów naraz, gdzieś w połowie gry ich liczebność zaczęła znacząco rosnąć. Pod koniec historii z radością oddawałem się chaotycznym poziomom rzezi, które przypominały mi bardziej kampanię Call of Duty typu run-and-gun niż powolny horror. To duża zmiana w porównaniu ze znacznie bardziej bezbronną wersją Ethana z Resident Evil 7 - zwłaszcza w pierwszej połowie gry - a do wyjaśnienia, dlaczego tym razem czuje się on znacznie lepiej przygotowany do walki, wykorzystano przypadkowe odniesienie do szkolenia wojskowego w prologu. Potrafi bezproblemowo przeskakiwać przez płoty i otwarte okna, by pozostać w ruchu podczas walki, a także - podobnie jak Leon w Resident Evil 4 - może nawet zestrzelić płonące strzały wystrzelone przez lykańskich łuczników, jeśli tylko będziesz wystarczająco szybko naciskać spust. Pewne specyficzne dla danej lokacji elementy otoczenia również pomagają wyrównać szanse, np. pułapki na ciężkie maszyny w siedzibie Heisenberga, w które można zwabić wrogów, czy suwak, który można wykorzystać, aby odetchnąć, gdy podburzy się złych mieszkańców gniazda Lykanów w wiosce.
Co kupujesz?
Książę - tubylczy handlarz, którego można wygodnie znaleźć w różnych miejscach na mapie, niczym transylwański 7-11 - pozwala kupować dodatki do broni i ulepszenia, a także ograniczone ilości zestawów medycznych i amunicji. Najbardziej doceniłem to, że Capcom skutecznie wskrzesił kupca z Resident Evil 4. Sztywne ceny w Duke'u zmusiły mnie do przeczesania każdego centymetra kwadratowego oszałamiającej scenerii Village w poszukiwaniu skarbów, które można wymienić na pieniądze, co doprowadziło do wielu niespodzianek - zarówno miłych, jak i złych.

Uważne obserwowanie otoczenia w poszukiwaniu cennego klejnotu, który można usunąć za pomocą pocisku, lub uważanie na skrzypienie klatki dla ptaków, którą można przewrócić, to nie jedyne sposoby na odkrycie nagród za cofanie się i eksplorację poza utartymi ścieżkami. Zwierzęta, takie jak ryby i świnie, można zabijać, a ich mięso zamieniać w potrawy przyrządzane przez Księcia, które na stałe zwiększają zdrowie i obronę Ethana. Właściwe wytropienie niektórych z bardziej egzotycznych zwierząt wymaga najpierw znalezienia fotograficznych wskazówek dotyczących ich lokalizacji, a choć ich zlikwidowanie nie jest szczególnie trudne, to z pewną dozą mrocznej rozkoszy rozciąłem scyzorykiem Ethana podwórko pełne kurczaków (to najbliższe uczucie, jakie towarzyszyło mi podczas gry w Legend of Zelda z perspektywy pierwszej osoby). Gdzie indziej ukryte są niezliczone, bezcenne fragmenty fabuły, które dają jaśniejszy obraz powiązań między mieszkańcami wioski a korporacją Umbrella, a także mini-walki z bossami, które w niektórych przypadkach zdołały mnie całkowicie zaskoczyć. Jedna z moich ulubionych potyczek w Village jest całkowicie opcjonalna: walka na bliskie odległości z potężnym, dzierżącym topór ogrem, na którą natknąłem się tylko dlatego, że przypadkowo źle skręciłem w drodze do kolejnego celu fabularnego. Jasne jest, że ten Resident Evil nie został nazwany "Village" tylko po to, by Capcom mógł niezręcznie wrzucić rzymskie cyfry oznaczające ósemkę do swojego logo, ale dlatego, że eksploracja samej wioski jest centralną częścią gry i to taką, która naprawdę pomaga odróżnić ją od innych poprzednich odsłon serii. I choć każdą z kryjówek głównych złoczyńców odwiedzasz w ustalonej kolejności, klucze i inne narzędzia znalezione po drodze odblokowują nowe ścieżki i sekrety, dzięki czemu ponowna podróż przez główne centrum wioski jest niezmiennie satysfakcjonująca.


Ladykiller
Moja podróż przez Resident Evil Village nie obyła się jednak bez wpadek. Nie jestem pewien, czy Capcom był przygotowany na to, jak wielkim fenomenem wśród fanów Resident Evil stanie się Lady Dimitrescu, ponieważ wbrew najgorszym nadziejom internetowych zboczeńców jej wygląd jest z pewnością onieśmielająco długonogi, ale też rozczarowująco krótkotrwały. Pojawia się bardzo wcześnie, jest dość łatwa do uniknięcia, jeśli chodzi o wrogów stalkerów, i nie jest tak obecna, jak można by się spodziewać po dziewczynie z plakatu o rozmiarach billboardu Village. Tymczasem jej trzy córki mają dokładnie te same słabości i dlatego walki z nimi toczą się w niemal identyczny sposób - choć muszę przyznać, że nigdy nie udało im się mnie wyrwać z fotela swoimi nieprzewidywalnymi pojawieniami. W rzeczywistości, wiele starć z bossami w Village jest zaskakująco krótkich, w sensie strategicznym. Choć ich skala i widowiskowość wzrasta w miarę zbliżania się do punktu kulminacyjnego opowieści, bardzo niewiele z nich to coś więcej, niż kręcenie się w kółko i strzelanie w ich świecące kawałki, aż padną. Nie chodzi o to, że niektóre z nich nie były dla mnie wyzwaniem, a już na pewno moje starcie z jednym szczególnie wytrzymałym brutalem pod koniec gry nie pozostawiło mi nic poza pojedynczym nabojem w komorze pistoletu i zestawem palczastych rowków świeżo wciśniętych w spód mojego kontrolera, ale z chęcią powitałbym kilka bardziej epickich starć, które angażowałyby mój mózg w równym stopniu, co refleks i zapasy amunicji.

O ile nie ma zbyt wiele do zastanawiania się, jeśli chodzi o walkę z bossami, o tyle równie mało myślenia jest przy rozwiązywaniu prawdziwych zagadek w grze Village. Podobnie jak w przypadku Resident Evil 7, rozwiązania większości łamigłówek Village są albo niezwykle proste, albo w wielu przypadkach całkowicie zepsute przez notatki instruktażowe pozostawione w ich bezpośrednim sąsiedztwie. Mogę zrozumieć niechęć twórców do tego, aby pozwolić na zatrzymanie naszego pędu naprzód przez fabułę i sekwencje akcji, ale wydaje się to sprzeczne z doświadczeniem, które poza tym wyraźnie chce, abyś regularnie zwalniał i badał swoje otoczenie. Szybcy i wściekli
Po ukończeniu historii w grze Village, punkty zdobyte za wykonanie określonych celów w kampanii można wydać na nieskończoną broń, która przyda się w kolejnych etapach gry, różne dzieła sztuki koncepcyjnej i inne - ale dla mnie najcenniejszym bonusem do odblokowania jest na szczęście także najtańszy tryb Mercenaries. Ten tryb zręcznościowy z atakiem na czas (który zadebiutował w Resident Evil 3) powraca z kilkoma nowymi usprawnieniami rozgrywki i serwuje szybką strzelaninę w stylu survival-horroru przeciwko falom wilkołaków, której brakuje tylko kilku zniekształconych gitarowych riffów, by przejść jako arena Dooma.


Werdykt

Przemierzanie ulic Resident Evil Village jest jak wizyta w niepokojącym i śmiertelnie niebezpiecznym Disneylandzie, gdzie każda atrakcja jest domem grozy. Równie dobrze bawiłem się, rozkoszując się szaleńczą przemocą, jak i podążając przez stopniowo odkrywane zakamarki rozległej wioski, by odkryć najmroczniejsze sekrety fabularne potwornej głównej obsady. Walki z bossami są trochę nieudane, ale duża różnorodność wrogów trzyma w napięciu, zwłaszcza w trybie Hardcore. Fakt, że jest to powrót do szybkiego tempa akcji z Resident Evil 4, oznacza również, że gra w dużej mierze odchodzi od powolnego strachu z doskonałych godzin otwarcia Resident Evil 7, co może rozczarować tych, którzy wolą psychologiczną grozę od odstrzeliwania głów. Jeśli jednak masz ochotę na ciężki survival-horror z wartką akcją, to Resident Evil Village podrapie cię jak pięść po dziwacznych paznokciach Lady Dimitrescu.

Więc to koniec artykułu! Żegna was Kajzerka17 :D